Je hebt van die wegen, waar je na elke bocht wel stil wil staan om foto’s te maken. Dit is zo’n rit. Na weer een tijdje onderweg begon de weg flink te stijgen met scherpe bochten. Een stuk hoger was er weer een uitzichtpunt. We schoten de plek op en het uitzicht was direct prachtig. Dit punt kon ik me nog herinneren van 30 jaar geleden. Eigenlijk niets veranderend.

Columbia Icefield
Na een aantal foto’s weer door. Het volgende plekkie op deze route zijn de gletsjers van de Columbia Icefield, de grootste is Athabasca Glacier. Ook hier weer een parkeerplaats, een hobbelige dit keer. We zijn uitgestapt.

Een looptochtje naar de voet van de gletsjer leek ons wel wat. De tocht was goed te overzien van de parkeerplek. Een stuk stijgen en dan was je er. Al lopend merkte je dat het koud ging worden. En koude. En kouder. Het begon te regenen, koude ijsregen. Het leek wel winter. Gletsjers maken hun eigen weer. Dat is goed te merken. De gletsjer koelt de lucht af. Die koude lucht koelt verder af als deze naar beneden rolt. En zo loop je dan ineens in je korte broek in winterweer. Heel bijzonder.

Beren op de weg
We rijden weer verder, dan een verkeersopstopping. Althans daar lijkt het op als je niet beter weet. Maar wij weten inmiddels dat het ‘wildtijd’ betekent. Achteraan aangesloten, camera’s pakken, en dan kijken of jij ziet wat zij zien. Dit keer was het behoorlijk raak. Een moeder bruine beer met twee welpen, die speels achter haar aan rolden. Geweldig gezicht. Mink heeft er een filmpje van kunnen maken. Als we weer thuis zijn zal ik dat hier plaatsen.

Athabasca Falls
Nog weer een stuk verder, bijna bij het plaatsje Jasper stond een bordje naar links,voor watervallen. Maar even meegepikt, zodra wij er aankwamen, herkende ik de plek van 30 jaar geleden. Deze watervallen waren we in 1988 ook geweest.